Bir insan yokluğu özler mi evet ben yokluğun olduğu dönemde ki çocukluk günlerimi özlüyorum
Teyzelerin ve ablaların sokaklarda yerlere kilimler sererek üzerine oturup örgüler örüp sohbetler ettikleri o güzel günleri özlüyorum.
Geçmişte var olan bugünlerde ise kaybolmak üzere olan komşuluk ilişkilerini özlüyorum.
Annemin abimi ucuz olsun diye fırına bayat ekmek aldırmaya gönderip sobanın üzerinde kaynayan yemek tenceresinin buharı ile yumuşatıp bize yedirdiği o ekmeğin tadını özlüyorum.
Sokaklarımızda bir zamanlar, saklambaç, köşe kapmaca, halka çevirme, yakan top gibi koşup oyunlar oynayan çocukların bağırış seslerini özlüyorum.
Bir cenaze evi olduğunda komşuların tencereler ile o eve yemekler taşıdığı günleri özlüyorum.
Komşusunun hangi siyasi partiye oy verdiğini problem olarak görmeyen bu sebepten komşusu ile sohbetini selamını kesmeyen insanları özlüyorum.
Kiracısına önce çocuklarını doyur giydir benim kiramı nasıl olsa bir daha ki ay verirsin diyen yüreği güzel ev sahiplerini özlüyorum.
Kıymetlerini şimdi daha iyi anladığımız marketlere tercih ettiğimiz için dükkanlarını kapatıp giden bizlere veresiye veren sokak bakkallarımızı özlüyorum.
Kendinden yaşça büyük bir kişiyi gördüğünde saygıdan sigarasını avucunun içine saklayan gençlerimizi özlüyorum.
Hıdırellez ayında sokaklarda yakılan ateşlerin üzerinden atlayan kadın erkek ve çocukların el vurup türkü çığırmalarını özlüyorum.
O özlem dolu güzel günlerde belki bir gün buluşmak dileğiyle
